വ്യാഴാഴ്‌ച, ജൂലൈ 01, 2010

നീറുന്ന മാനസം...


ഹാ പ്രിയതമേ...നിര്‍ത്തൂ നിന്‍ 
ഹൃദയം ഭേദിക്കും വാക്കുകള്‍ 
എന്തിനാണിത്രയും പരിഭവം?
എന്തിനാണിത്രയും വൈഷമ്യം?

എല്ലാം നീ എന്ന് നിനച്ചു ഞാന്‍
നിനക്ക് വേണ്ടി ഈ ജീവിതം,
നീ മാത്രം എന്‍ ഉലകം...
എല്ലാം  എന്‍ അഹങ്കാരം.

പെറ്റമ്മയുടെ അശ്രുകണം വീഴ്ത്തിയതും,
കൂടാപിറപ്പിന്റെ മാനസം നോവിച്ചതും,
പിതാവിന്‍ വാക്കുകള്‍ ധിക്കരിച്ചതും
എല്ലാം... നിനക്ക് വേണ്ടി...

കലുഷിതമായ  മാനസത്തില്‍
രോഷമായ വാക്കുകള്‍ വീണിരിക്കാം...
ജീവിത പന്ഥാവില്‍ ഇതെല്ലം
തികച്ചും സ്വാഭാവികം.

അതിനെല്ലാം ഇങ്ങനെ ഉരിയാടാതെ...
ഇനിയെന്റെ നാവുകള്‍ നിന്നെ കരയിക്കില്ല.
ഇനിയെന്റെ നോട്ടത്തില്‍ കൂരമ്പുകള്‍ തറയില്ല.
ഇനിയെന്റെ സ്പര്‍ശനം വേദനകള്‍ സൃഷ്ടിക്കില്ല.

വിശ്വസിക്കാം പ്രിയതമേ...
നീ ഇല്ലെങ്കില്‍ ഞാനില്ല...ഒരിക്കലും...
പിരിയാനാവില്ല നമുക്ക്... സത്യം.
നോവിച്ചതിന്   ഒരായിരം മാപ്പ്.

നീ...എന്റെ മനസ്സ്...




 മനസ്സേ! മാപ്പ് നല്‍കൂ...
നിന്നെ സ്നേഹിച്ചതിനും,
നിന്നില്‍ ജീവിച്ചതിനും-
ഒരു മാത്ര നീ എനിക്ക് മാപ്പ് നല്‍കൂ.

നീ തന്നു, ഒരു വാക്കില്‍ സ്നേഹത്തിന്‍ ഒരു കാവ്യം.
നീ തന്നു, ഒരു നോക്കിന്‍ പ്രണയത്തിന്‍ തിരമാല.
നീ തന്നു, തലോടലില്‍ സ്വന്തനതിന്‍ കുളിര്‍കാറ്റു.

മനസ്സേ മാപ്പ് നല്‍കൂ...
നിനക്കായ്‌ എന്നില്‍ സ്നേഹമില്ല, 
നിനക്കായ്‌ എന്നില്‍ ജീവനില്ല.
ഒരു മാത്ര നീ എനിക്ക് മാപ്പ് നല്‍കൂ.

നിന്നുടെ വാക്കുകള്‍ ഹൃദയത്തെ മുറിക്കുന്നു.
നിന്നിലെ നോട്ടങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ കൂരമ്പുകള്‍ .
നിന്റെ സ്പര്‍ശനങ്ങള്‍ മായാത്ത വേദനകള്‍ .
ഞാന്‍ നിന്നില്‍ നിന്നകലുന്നു...മാപ്പ് നല്‍കൂ...