ആരോരോമില്ലാത്ത താപസന് ഞാന്.
ആറാടാന് കഴിയാത്ത ദുഃഖ പുത്രന്.
ജീവിതമിവിടെ ഹോമിക്കട്ടെ-
ചേതോവികാരങ്ങള് മറഞ്ഞിടട്ടെ.
ദുഃഖങ്ങള് മാത്രം ജീവിത സമ്പത്ത്.
ചുറ്റിലും പരിഹാസ മുഖങ്ങള് .
സഹതപിക്കുന്ന കണ്ണുകളുമായ്-
ഉറ്റ മിത്രങ്ങള് .
ബന്ധു ജനങ്ങള്ക്കോ പുച്ഛഭാവം.
ജീവിത തോഴി തന് സ്വപ്ന മണ്ഡപം-
ജീവച്ഛവം പോലെ പിന്തുടരും.
ഇനി എത്ര നാള് കാത്തിരിക്കണം
ഈ ജീവിത നാടകത്തിന് തിരശ്ശീല വീഴാന്?